“Ik denk dat ieder hospice wegen moet zoeken om de kennis en ervaring te delen”, zegt verpleegkundig specialist Annemiek van Seggelen in de nieuwste uitgave van Pallium.
Annemiek van Seggelen was tot voor kort één van de twee vaste krachten van het Expertisecentrum Kajan in Hilversum, onderdeel van het hospice Kajan. Het Expertisecentrum deelt de kennis en ervaring die binnen de muren van het hospice wordt opgedaan door huisartsen te ondersteunen bij de markering en vroegtijdige zorgplanning, door de wijkverpleegkundigen van PaTz-teams te ondersteunen en door het geven van scholingen.
In het artikel wordt haar de vraag gesteld: Moet ieder hospice een dergelijk Expertisecentrum opstarten?
“Ik denk wel dat ieder hospice wegen moet zoeken om de kennis en ervaring te delen. Of die wegen allemaal ondergebracht moeten worden in één Expertisecentrum, is vraag twee. Het heeft aan de ene kant wel voordelen. Je biedt een duidelijke structuur, en kunt er tal van zaken die vaak ad hoc gebeuren – consultatie, scholingen, publieksbijeenkomsten, onderzoek en innovatie – in onder brengen. Het komt daarmee ook de zichtbaarheid ten goede. Dus met name voor de hospices die zijn aangesloten bij de Associatie Hospicezorg Nederland kan dit zeker een goede manier zijn. Aan de andere kant… Moet dat dan ‘Expertisecentrum’ heten? Ik heb soms wat reserves bij die term. Het is niet echt een bescheiden term natuurlijk; het pretendeert nogal wat. Bovendien roep je met die term misschien verwachtingen op die je vervolgens niet kunt waarmaken. Ik merk althans dat het veld bij ‘Expertisecentrum’ een link verwacht met een academisch centrum, en die link hebben we maar minimaal: we doen mee aan het onderzoek PalliSupport van het AMC en het onderzoek HOPEVOL van het UMC Utrecht.”
Heb je tips voor hospices die aan het overwegen zijn een beweging naar de buitenwereld te maken, al dan niet vanuit een Expertisecentrum?
“Over het algemeen heb ik het idee dat de meeste hospices nog erg intern gericht zijn. Het behalen en behouden van het keurmerk PREZO dwingt hen daar natuurlijk ook toe. Hospices die zich toch naar buiten willen richten doen er goed aan zich ervan te verzekeren dat die ambitie niet alleen op het bestuurlijke niveau bestaat. Met andere woorden: de mensen die dagelijks het werk aan het bed doen moeten er óók achter staan. Zij zullen immers in de praktijk het ‘outreachende’ werk moeten gaan doen. Zoiets laat zich niet top-down afdwingen. Wat ook belangrijk is: laat de zorg voor de patiënten die níet in je hospice te gast zijn het uitgangspunt zijn. Hoe is die patiënt – direct of indirect – het meest gebaat bij jouw werk?
Een andere tip: neem een verpleegkundig specialist palliatieve zorg in dienst. Deze functie is zeer geschikt om een verbinding te leggen tussen cure en care, tussen medische zorg en verpleegkundige zorg, en dat is essentieel voor de contacten die je in de eerste lijn wilt leggen met artsen en (wijk)verpleegkundigen.
Mijn laatste advies zou zijn: kijk eens om je heen of je kunt samenwerken met andere hospices in de regio. Een hospice is – idealiter gesproken – geen eilandje, maar weet zich te verbinden met andere organisaties en partijen op het gebied van palliatieve zorg. Betrek dus ook het Netwerk Palliatieve Zorg erbij.”
Meer lezen uit Pallium? Kijk dan op de website van Pallium.
Hier spreekt kennis en ervaring uit. Goed advies dat het verdient om goed over na te denken en er wat mee te doen!