Jaarlijks wordt op de eerste dag van de herfst de Vergankelijkheidsdag gehouden. De dag nodigt burgers uit stil te staan bij de eigen sterfelijkheid, en van daaruit het leven te vieren. Dit jaar is de Vergankelijkheidsdag op 22 september.
De Vergankelijkheidsdag nodigt mensen uit zich één dag per jaar bezig te houden met het onvermijdelijke: het eigen sterven. Het is de ideale dag om te doen wat je eigenlijk al lange tijd voor je uitschuift: een testament regelen, vastleggen wat er na je dood met je socials moet gebeuren, het opstellen van een wilsverklaring, een afspraak maken met een uitvaartondernemer, een bezoek brengen aan de begraafplaats waar je later misschien wilt liggen, met je partner praten over wat je wel en niet wilt als je ongeneeslijk ziek blijkt te zijn, et cetera.
Het is ook de ideale dag om na te denken over wat je nog wilt in het leven. Wat staat er op je bucketlist? Welke reizen wil je maken? Welke boeken wil je nog absoluut lezen? Wat wil je nog meemaken? In het leven van alledag is het niet eenvoudig om bij dergelijke vragen stil te staan, laat staan ernaar te leven. De Vergankelijkheidsdag nodigt uit dat juist wel te doen.
Het is ten slotte ook de ideale dag om de lieve mensen om je heen aandacht te geven. Toost met elkaar op het leven. Bekijk samen de vakantiefoto’s van jaren geleden. Of schrijf een brief aan je kinderen, voor als je er later niet meer bent. In de waan van de dag staan maar weinig mensen stil bij de bijzonderheid van het leven an sich. De Vergankelijkheidsdag daagt uit die bijzonderheid te beleven.
De Vergankelijkheidsdag startte nadat deze blog was geschreven. Rosalie Kuyvenhoven, ritueelbegeleider in Londen, en Rob Bruntink namen het initiatief en gaven er bekendheid aan. Vorig jaar waren er diverse workshops, wandelingen en bijeenkomsten, die alle gericht waren op het reflecteren op de eigen sterfelijkheid.
Geef een reactie