Huisarts Mirjam Willemsen leeft van scan tot scan

Mirjam Willemsen (1974) is huisarts in Heerlen-Noord, en als zodanig al enige jaren actief in het Netwerk Palliatieve Zorg van Oostelijk Zuid-Limburg. Ook is ze bestuurslid van het Toon Hermans Huis Parkstad, een inloophuis voor mensen met kanker. Nadat ze in 2014 de diagnose longkanker kreeg, weet ze sinds februari vorig jaar dat die ongeneeslijk is.

In het nieuwste nummer van Pallium staat ze uitgebreid stil bij haar situatie. Ze werkt nog een paar dagen in de week, en daarnaast is ze druk met een paar andere rollen van haar in het palliatieve landschap.

Je prognose is in feite onzeker. Het kan nog maanden goed gaan, maar misschien ook nog wel meer dan een jaar. Hoe ga je om met die onzekerheid?

“Ik leef van scan tot scan. In de praktijk betekent dat dat ik in blokken van zo’n twee à drie maanden leef. Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen namen we ons voor gezamenlijk zoveel mogelijk van de wereld te zien. Dus we reizen nu flink rond. Ik ben net terug uit Oman, en voor de komende maanden staan vakanties naar Florida, Praag, Thailand en Taiwan gepland. Mocht het plots slecht met mij gaan: ik kan altijd annuleren. We proberen zoveel mogelijk tijdens de schoolvakanties te gaan, zodat de kinderen mee kunnen gaan. Alle ervaringen die we nog samen hebben zijn meegenomen. In huis maken we een soort ‘herinneringsmuur’. Een muur vol foto’s van ons allen. Zodat de kinderen later niet alleen maar hoeven denken dat het een nare tijd was, ‘die laatste jaren’ met mama, maar dat ze kunnen zien dat we ook veel moois hebben gedaan.”

“Passend bij het toekomstige afscheid is dat de kinderen sinds kort ook regelmatig met een coach gaan praten. We hadden ze niet direct verteld dat er uitzaaiingen waren. Dat voelde steeds minder goed. Nu ze het wel weten, wilden we er ook begeleiding op zetten. Het leek ons beter dat ze ook iemand van buiten het gezin hadden om erover te praten. Overigens: dit is typisch zo’n onderwerp dat zorgprofessionals helemaal links laten liggen. Niemand van hen heeft mij erop gewezen dat er begeleiding voor kinderen bestaat. Terwijl ze wel allemaal weten dat ik nog jonge kinderen in huis heb rondlopen. Ik vind het een taak van zorgprofessionals om patiënten op die mogelijkheden te wijzen. Ik heb gemerkt dat ze dat moeilijk vinden om aan te kaarten. Misschien is daar bijscholing voor nodig?”