Hij is naar ons centrum gekomen voor zijn laatste weken en als het aan hem ligt mag het ook wat langer zijn. Als de benauwdheid en de pijn te doen blijven.
Hij is steeds opener geworden. Ook naar zijn kinderen. Hij is niet ongeschonden uit zijn jeugd gekomen. Gaten in de ziel. Nu praat hij erover tussen onzichtbare tranen en droge humor door. Hij heeft lieve kinderen die niet konden begrijpen waarom hij er aan twijfelde een goede vader geweest te zijn. Zijn vader en zijn opa waren niet navolgenswaardige vaders geweest. Hij had het wiel van het vader zijn zelf moeten uitvinden. Zijn kinderen hebben hem in zijn laatste weken laten weten dat hij het keurmerk van een vader die ze niet hadden willen missen van harte mocht ontvangen. Hij was er een opgelucht mens van. Het waren toffe gesprekken. Vlamingen zouden het deugddoende ontmoetingen noemen.
Integrale palliatieve terminale zorg op haar best. Ook de verpleging en de huisarts i.o. hadden in dit verhaal een betekenisvolle rol. Het was teamwork met de gast in de hoofdrol. Hij was tweemaal weduwnaar en nog maar een half jaar geleden stierf zijn tweede vrouw die weduwe was toen ze elkaar leerden kennen. Al weer heel wat jaren geleden. Hun zoon is 30. Hij vertelde haar steeds meer te missen. Niet minder maar meer.
Ik schreef voor hem onderstaande tekst. “Die ga ik bewaren,” zei hij. “Die ga ik niet bij het oud papier doen.” Die laatste zin was misschien wel de mooiste dankzin van het jaar. Hij kwam uit de dakbouw en had niet zoveel met de letteren. Van deze man leer ik dat de liefde in het gemis kan groeien en dat daarom het gemis ook eerder meer dan minder kan zijn. Juist als je zo kwetsbaar bent – `Ik was een gespierde vent`, zei hij – kun je zo verlangen naar de zachte tederheid die alleen die intieme geliefde kan geven. Hij heeft me weer eens bevestigd in het gegroeide inzicht van levenslang verlies. In mijn tekst die hier volgt, heb ik dat proberen te erkennen.
Ongeneeslijk gemis
Ik mis je niet minder
maar
Ik mis je meer
Ik mis je vooral nu
nu
vooral zou jij mij steunen
De tijd heelt geen wonden
gelittekend
in de tijd leef ik verder
Ongeneeslijk veel
houd ik
nog altijd van jou
Niet te geloven
dat liefde
zo ongeneeslijk kan zijn
Soms is er een mens
die het verstaat
Een verstaan dat verlicht