• Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de voettekst

Palliatieve zorg

  • Palliatieve zorg
    • Wat is palliatieve zorg?
      • Verlichting van klachten
        • Pijnbestrijding
        • Symptoombestrijding
      • Begeleiding
        • Gesprekken
        • Levensvragen
        • Complementaire zorg
    • Waar vind ik het?
      • Thuis
        • Mantelzorg
        • Hulpmiddelen
        • Ondersteuning door vrijwilligers
        • Maaltijdvoorziening
        • Alarmering
      • In het ziekenhuis
    • Wanneer start palliatieve zorg?
      • Kanker
      • Dementie
      • Longziekten
      • Hartfalen
      • Nierfalen
      • Parkinson
      • Kinderen
    • Voordelen van palliatieve zorg
    • Vooroordelen over palliatieve zorg
    • Waarom heet het zo?
    • Extra hulp
    • Verhouding tot euthanasie
    • Goede doelen
    • Particuliere thuiszorg
  • Hospice
    • Historie
    • Hospice De Duinsche Hoeve
  • Levenseinde
    • Waar wil ik sterven?
    • Het gewone sterven
    • Feiten over sterven
    • Misverstanden
    • Levenseindegesprekken
      • Hoop
    • Beslissingen over het levenseinde
      • Euthanasie en hulp bij zelfdoding
      • Palliatieve sedatie
      • Stoppen met eten en drinken
      • Andere beslissingen
      • Overbehandeling
    • Waken
    • Uitvaart
      • Uitvaartbedrijven
  • Inloophuis
  • Mantelzorg
    • Praktische hulp
    • Juiste informatie krijgen
    • Emotionele steun
  • Zorgplanning
    • Hulpmiddelen voor gesprekken
    • Wensverklaringen
  • Agenda
  • Blog
    • Mariska Overman
      • Een moeder die er niet meer is
      • Sociaal sterven
      • Rare rouw?
      • Digitale nalatenschap, een zegen?
      • In het land der rouwenden is niemand koning
      • Praten over de dood is zo gek nog niet
      • Toekomstige herinneringen
      • Oneindig leven
      • Zie de mens
      • Een kleine dood
      • You are dead
      • Zomer
      • Sterven als een eskimo
      • Lijkenpikkers
      • To be or not to be?
      • Catch 22
      • Geen sinecure
      • Het gekke van rouw
      • Dubbel dood
      • Ooit
      • Van ‘vechten tegen’ naar ‘vechten voor’
      • Carpe diem, maar met mate
      • De stomste verjaardag ooit
      • Een stappenplan voor doodgaan
      • De ander ben jij
      • De zin en onzin van een bucketlist
      • Pokémon Go
      • De Begraafplaats
      • De ziel van de uitvaartondernemer
      • Niemand die het ziet
      • Chemo voor de ziel?
      • De dood in je achterzak
      • Nog één keer
      • Er is alleen het nu
      • Nieuwjaarswens
      • De dood – Niet te bevatten
      • MH-17
      • Dag lief broertje
      • Zij die Nederland helpen sterven?
      • Al mijn doden
      • “Maar het leven zo is leuker”
      • 44
      • Onsterfelijk tot het einde
      • Hemelse proporties
      • Met een buiging
      • Het woord van de dood
      • Ik stond erbij en ik keek ernaar
      • Een goede dood is geen dood
      • Waardig dood zijn
      • De dood leeft
    • Rob Bruntink
      • Quite Discontinuous
      • Ik ben ik ben ik ben
      • Een begraafplaats is ook een plek van liefde
    • Marinus van den Berg
      • Staande houden op één been
      • Leven naar de dood
      • Soms willen zorgverleners graag de regie
      • Wijds
      • Niet gewild
      • In de stilte
      • Ongeneeslijk gemis
      • Sterven in een geleend bed
      • Aandacht voor familie
      • Het uitleenbed
      • Geen kijkuur
      • Rouwen in december
      • Ik was er niet bij
  • Actueel
    • Recensies
    • Nieuwsarchief
      • Nieuws 2017
      • Nieuws 2016
      • Nieuws 2015
      • Nieuws 2014
      • Nieuws 2013
      • Nieuws 2012
      • Nieuws 2011
      • Nieuws 2010
      • Nieuws 2009
      • Nieuws 2008
      • Nieuws 2007
      • Nieuws 2006
      • Nieuws 2005
      • Nieuws 2004
      • Nieuws 2003
      • Nieuws 2002
      • Nieuws 2001
      • Nieuws 2000
      • Nieuws 1999
  • Encyclopedie
    • A-F
    • G-L
    • M-R
    • S-Z

Januarigedachten

Vergankelijkheid. Een woord dat bij elke jaarwisseling terugkomt. Luisterend naar de zoveelste lijst met allerbeste nummers van de afgelopen decennia bekruipt me altijd het gevoel van vergankelijkheid.

Het weten dat alles tijdelijk is. Mijn leven. Jouw leven. Over een paar honderd jaar zijn we net zo weinig relevant als al die mensen die honderden jaren geleden leefden en waar we het bestaan nooit van kenden. Ooit zijn er mensen die geen weet hebben van mijn bestaan ( heb ik je al een beetje opgebeurd op deze trieste en grijze winterdag? ) .

Is dat erg? Enerzijds wel. Ik ben net als de meeste westerse mensen vrij sterk gericht op mijn eigen ‘ik’. De hoop op een mogelijk voortbestaan na mijn dood gaat altijd uit van een voortbestaan in dat ‘ik’-bewustzijn. Niet iets in de vorm van een energie zonder bewustzijn. Wat heb ik daar nou aan? Tegelijkertijd weet ik ook dat dat ‘ik’-bewustzijn een cultureel-maatschappelijk verschijnsel is en ik daar geen rechten aan kan ontlenen voor een verder leven na dit leven. De gedachte dat alles, ook ik, eindig is, is een gedachte die me veel realistischer voorkomt.

Ik ben vergankelijk dus. In fysieke zin weet ik dat in ieder geval zeker. Een lichaam dat na overlijden begraven wordt zal vergaan. Een, hoewel niet erg mooi om aan te zien, bijzonder proces waarbij een lichaam zichzelf als het ware oplost.

Het leven in dat grote vergankelijke perspectief zien maakt triest en blij tegelijk. Triest omdat alles erg zinloos kan lijken als je niet een ‘hoger doel’ voorhanden hebt om het feit dat je bestaat te verklaren, blij omdat je eigen relevantie voor de mensheid in zijn geheel reuze mee blijkt te vallen en daarmee ook alles wat je doet in je leven niet zoveel gewicht hoeft te hebben als dat je er soms aan geeft.

Die schijnbare ( … ) zinloosheid van het leven kun je natuurlijk wel zin geven door de dood er bij te halen. Juist het gegeven dat het allemaal eindig is dankzij Magere Hein, geeft de kans om zin in het leven zelf te leggen. Veel mensen die niet geloven in een hoger doel/hiernamaals/o.i.d. proberen op die manier zin te geven aan het bestaan.

De dood als ultieme zingever. Op zich best een aardig idee, maar volgens mij is het een jezelf voor de gek houden. Want waarom zou zonder de dood een leven niet zinvol kunnen zijn? Omdat je het eeuwige leven hebt? Omdat je nooit meer haast hebt om iets te doen en daardoor misschien niets meer doet? En zelfs als dat zo is, wat dan nog? Is niets doen zinloos? Bepalen we niet allemaal voor onszelf wat zinvol is? Is het niet zo dat we onszelf troosten met die ‘de dood als zingever’ gedachte omdat we nu eenmaal niet kunnen kiezen voor de andere optie: niet doodgaan en dáár zin aan ontlenen? Een optie waar ik overigens blind voor zou tekenen.

We zijn vergankelijk. Punt. En dat is volgens mij volkomen zinloos, daar kan de dood niets zinnigers van maken. Maar erg is het ook niet. Niet alles hoeft zin te hebben. Uit die gedachte haal ik in ieder geval mijn ‘zin’.

Footer

Nieuwsbrief Palliatieve Zorg

Blijf op de hoogte, en schrijf je in voor de nieuwsbrief. Je mailadres is in veilige handen bij ons, we doen er verder niets mee.

Snel naar

  • Contact
  • Colofon
  • Vrijwaring
  • Copyright
  • Doneer
  • Nieuwsbrief
  • Over deze site
  • FAQ

Copyright © 2025