De regen tikt tegen het raam. De wind waait. Het is overduidelijk herfst. Bijna winter zelfs. Over een paar weken is het kerst, en dan is 2015 alweer zo goed als voorbij. Alsof het niets was. Alsof de 365 dagen slechts een korte oprisping waren die je even voelde, maar die zo snel weer weg was dat je vergat dat je het had.
Het einde van het jaar is altijd een beetje doodgaan. Afscheid nemen van dat wat was, vooruitkijken naar dat wat gaat komen. Ik word er altijd een beetje weemoedig van. Tijdens de jaarwisseling houd ik het dan ook nooit droog. Als het vuurwerk knalt, stromen de tranen. Van verdriet om wat was en voorbij ging, van hoop over de toekomst. En van verdriet om verloren gegane herinneringen.
Elk nieuwjaar is een jaar verder van de mensen die ik mis in mijn leven. Een jaar verder van onvermijdelijke verzachting en vergeten. Dat gruwelijke vergeten dat met het verstrijken der jaren genadeloos gebeurt. Voor sommige gebeurtenissen en herinneringen is dat niet erg. Maar als het gaat om de doden dan is elke fractie van een herinnering die verdwijnt een ramp. Er zit een zinnetje in mijn hoofd van een Duits gedicht dat ik ooit ergens las, lang geleden. Ik weet niet meer van wie het was en hoe het in zijn geheel ging, maar dat ene onthouden zinnetje zegt exact wat ik bedoel:
“Du spürst ein hauch von ewigkeit, und möchtest halten was nicht bleibt”.
Je wilt vasthouden wat niet blijft. Maar dat gaat niet. Alles is vergankelijk. Het leven, de jaren, de herinneringen. En hoewel ik geloof dat elke herinnering ergens in mijn hoofd voor altijd opgeslagen ligt, merk ik dat de toegangsdeurtjes er naar toe dicht gaan. Stuk voor stuk, één voor één. En van de herinneringen die er nog wel zijn, weet ik niet altijd meer zeker of ze echt zijn. Of dat ik ze gedroomd heb. Of verzonnen.
Die wegzakkende werkelijkheid van een leven dat ooit was, is voor mij nergens zo voelbaar als rondom die jaarwisseling.
Dat weemoedige gevoel roept echter ook iets krachtigs op, iets motiverends.
Ik heb nog een paar weken de tijd. De tijd om 2015 verder te vullen met toekomstige herinneringen. Want op een dag gaan er mensen zijn; vrienden, familie, man, mijn kinderen, voor wie ik een herinnering zal zijn. Dat maakt elke resterende dag van dit jaar een kans. Een kans om hun hoofden te vullen, hun toegangsdeurtjes open te houden. Zodat er zoveel mogelijk mooie, fijne, lieve en grappige herinneringen bij kunnen. Genoeg herinneringen om minstens 80 jaarwisselingen mee te doorstaan.